www.islam1.fora.pl

Rania

Źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

Fatwa nr 5

Pytanie: Czy nieodzowne jest, aby nowy muzułmanin lub nowa muzułmanka obrali sobie konkretną szkołę prawa islamskiego (mazhab): hanaficką, malikicką, szaficką czy hanbalicką? Jeśli jest to konieczne, czy dopuszczalnym jest, aby sami obierali dla siebie szkołę? Co z kobietą, która wychodzi za mąż, czy musi uznać i przyjąć szkołę męża?
Odpowiedź: Kierowanie się naukami jednej ze szkół prawa islamskiego (czterech powszechnie znanych lub innych), nie jest konieczne z pktu widzenia szariatu. Obowiązkiem jest to, do czego zobowiązał nas Allah i Jego Prorok (pzn). Ani Allah, ani Prorok nie zobowiązali nas do kierowania się naukami Abu Hanify, Malika lub innych. Przeciwnie, nakazano nam kroczenie za naukami Koranu i sunny, albowiem są one odnośnikami, wolnymi od błędu, które nikogo nie sprowadzą na manowce, ani tym bardziej popchną do błędów.

Poza Koranem i sunną, zdanie każdego można uznać lub odrzucić. Są dowody na to, że najwięksi imamowie, wzbraniali przed taklidemi. Wszyscy fakihowie uznają, że ammiii nie należy do określonej szkoły prawa. Jego szkołą jest szkoła tego, kto udziela mu fatwy. Ammi to człowiek, który nie osiągnął umiejętności refleksji (nazar) nad dowodami, ani nie umie właściwie je ważyć, ani poznać dowód słaby i silny. Taki człowiek nie przynależy do żadnej ze szkół, bo wybór szkoły oznacza preferowanie (tardżih) jej metod i dowodów nad metody i dowody innych szkół. Do tego wszystkiego zdolny jest uczony muzułmański, który doszedł do samodzielnej refleksji i właściwego ważenia dowodów. Poza nim każdego można określić jako ammi, o którym się mówi: jego szkołą jest szkoła tego, kto mu udziela fatwy. Za każdym razem, gdy stanie przed nim jakiś problem, którego hukm jest mu nie znany, wypyta o niego uczonego w sprawach szariatu. Uczony ze swej strony określi hukm, albo na podstawie osobistego idżtihadu (jeśli jest mudżtahidem), albo w zgodzie ze swoją szkołą, jeśli nie wykracza poza jej metody. Obowiązkiem pytającego jest trzymać się fatwy, za czym świadczą słowa Allaha: „Spytajcie wiedzących, jeśli sami nie wiecie"iii oraz słowa Posłańca Szlachetnego (pzn), w których ocenił postępowanie pewnej grupy ludzi: „Gdyby spytali, skoro nie wiedzieli, bowiem uzdrowienie dla ignoranta (ijj), to zadanie pytania"iv.
Jeśli ammi wzrastał w kraju, w którym wszyscy uczeni kierują się naukami konkretnej szkoły, nic nie leży na przeszkodzie, aby i on kierował się naukami szkoły panującej w kraju. W rzeczywistości naśladuje on uczonych kraju. Należy podkreślić, że obowiązkiem takiego człowieka jest porzucenie przesadnego uwielbienia dla swej szkoły (taassub) oraz deprecjacji innych szkół, w wypadku gdy oczywista jest słabość metod jego szkoły oraz pomyłka w dowodzeniu na temat jednej z wielu kwestii z życia. Gdy argumenty innej szkoły są silne, obowiązany jest, w tej konkretnej kwestii, odejść od słabego orzeczenia swej szkoły, na korzyść szkoły mającej silniejszy i przeważający dowód w sprawie. Prawdziwy muzułmanin jest niejako w jasyrze dowodu, posłuszny mu, bez względu gdzie by był. Przekazano, że Abu Hanifa powiedział: „To nasza osobista opinia (rai), kto przyniesie lepszą, przyjmiemy". W podobnym duchu wyrażał się Malik: „Słowa każdego można przyjąć lub odrzucić, oprócz słów spoczywającego w tym grobie (i wskazał na grób Proroka)". Szafi jeszcze dobitniej stwierdził: „Jeśli hadis jest prawdziwy, trzymajcie się go, a moim zdaniem rzućcie o ścianę".
Każdy muzułmanin ma wolny wybór, co do określenia swej szkoły, którą jednocześnie uważa za lepszą. Nie jest wymagane, aby syn kroczył za ojcem, ani żeby żona przyjęła szkołę męża. To, ku czemu się skłaniamy i uznajemy za stosowniejsze (radżih) dla nowych muzułmanów, to aby nie trzymali się jednej szkoły, bo może to uczynić trudnym religię, którą Allah uczynił przecież łatwą. Nie jest uzasadnione zalecanie im pozostawania przy jednej szkole. Wystarczy przyjęcie islamu, który jest religią łatwą, co widać po tekstach i jego głównych celach. [...] Dyrektywa, która musi być pamiętana, a dotyczy w szczególności naszego zachowania wobec nowych muzułmanów, to: ułatwianie, a nie komplikowanie; ukazanie oczekującego dobra, a nie odstręczanie od niego.
Podsumowując, nowy muzułmanin lub nowa muzułmanka nie są zobligowani do obrania sobie szkoły, choćby nawet wybrali z takiego czy innego powodu szkołę, to nie znaczy to, że żona musi należeć do tej samej szkoły co mąż.